ΜΥΘΟΙ, ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΕΡΟ

Ο Άγιος Γεώργιος και ο δράκος

Παλιά, όταν το νερό ήταν λιγοστό, οι άνθρωποι πίστευαν ότι υπήρχε ένας δράκος μέσα σε μια σπηλιά που φύλαγε τη λίμνη με το νερό. Για να αφήνει τους ανθρώπους να παίρνουν νερό από τη λίμνη, έπρεπε να του προσφέρουν κάθε φορά ένα παιδί ως γεύμα.

Κάποτε, ήρθε και η σειρά της κόρης του Βασιλιά. Οι άνθρωποι κόντευαν να πεθάνουν από τη λειψυδρία. Ο βασιλιάς δεν είχε άλλη επιλογή. Έπρεπε να αποχωριστεί τη μονάκριβή του κόρη. Καθώς η κόρη του βασιλιά περίμενε να έρθει ο δράκος για να τη φάει, πέρασε από εκεί ο Άγιος Γεώργιος καβάλα πάνω σε ένα άσπρο άλογο. Πάλεψε με τον δράκο κι έσωσε την κόρη του βασιλιά.

Ο βασιλιάς για να τον ευχαριστήσει, έκτισε προς τιμή του ένα εκκλησάκι.

O μύθος λέει πως το νερό κοιμάται κάθε νύχτα μια ώρα μόνο. Είναι η ώρα που η Λάμια, η νεράιδα ή όποιο στοιχειό προσέχει το πηγάδι, ησυχάζει.

Κι αν κάποιος θέλει να πιεί νερό, θα πρέπει να το ξυπνήσει ταράσσοντας το απαλά με το χέρι του, αλλιώς τρομάζει , θυμώνει και του παίρνει το μυαλό.

Σε διάφορα μέρη της Ελλάδας, προτού φύγει κάποιος ταξιδιώτης, συνήθιζαν να χύνουν νερό μπροστά του για να είναι ελεύθερος ο δρόμος του, όπως ελεύθερο τρέχει το νερό.

Σε πολλά δημοτικά τραγούδια και παραμύθια συναντάμε το «αθάνατο νερό», που μπορεί να κάνει κάποιον αθάνατο ή να τον ξαναφέρει στη ζωή σε περίπτωση, που έχει πεθάνει.

Για τους αρχαίους Έλληνες το πιο ονομαστό ελιξίριο ήταν τα νερά της Στυγός.

Θεοί και θνητοί έδιναν όρκο στα νερά της και η παραβίαση του όρκου από τους θεούς ισοδυναμούσε με δέκα χρόνια λήθαργο όμοιο με το θάνατο.

Στα νερά αυτά βούτηξε τον Αχιλλέα η μητέρα του Θέτις για να γίνει άτρωτος και αθάνατος,

εκτός από τη φτέρνα του, από την οποία τον κρατούσε, την ώρα που τον βούτηξε στην πηγή.

Στα νεότερα χρόνια η Γοργόνα είναι το θαλάσσιο «στοιχειό» της λαϊκής παράδοσης.

Είναι αγαθοποιός μα και δαίμονας της θάλασσας με όμορφο σώμα γυναίκας μέχρι την μέση και αντί για πόδια έχει ουρά ψαριού.

Άλλος θρύλος θέλει τη Γοργόνα, αδελφή του Μ. Αλέξανδρου και υπεύθυνη για το θάνατο του, επειδή ήπιε ή έχυσε το «αθάνατο νερό» που είχε ο αδελφός της.

Και καθώς τα χρόνια περνούν… Νεράιδες

Δράκοι

και άλλα Στοιχειά… συνοδεύουν τη ζωή των ανθρώπων

Η Περπερούνα

Ένα έθιμο για την καταπολέμηση της ξηρασίας και της ανομβρίας. Πρόκειται για ένα είδος δέησης που γινόταν παλαιότερα τον Οκτώβρη αλλά επαναλαμβανόταν και τον Μάρτη ή τον Απρίλη.

Στόλιζαν την Περπερούνα με λουλούδια και πρασινάδες και την ακολουθούσαν τα υπόλοιπα παιδιά κρατώντας ταψιά που τα χτυπούσαν δυνατά. Μόλις τελείωνε το τραγούδι, η νοικοκυρά με ένα κανάτι νερό έβρεχε το κεφάλι της Περπερούνας και ευχόταν:

«Καλή βροχή να δώσει ο Θεός».

Το «αμίλητο» νερό

Το πρωί της Πρωτοχρονιάς, η νοικοκυρά πήγαινε στη βρύση, να πάρει το «αμίλητο νερό». Λέγεται έτσι, γιατί δε μιλούσε σε κανέναν ούτε όταν πήγαινε, ούτε ερχόταν.

Άλειφε τη βρύση με βούτυρο και μέλι, με την ευχή:

« Όπως τρέχει το νερό, να τρέχει και η προκοπή στο σπίτι τον καινούργιο χρόνο και όπως γλυκό είναι το μέλι, έτσι γλυκιά να είναι και η ζωή μας»

και έριχνε σιτάρι ή τυρί λέγοντας:

« Όπως τρέχει το νερό, να τρέχει και το βιος μας».

Μετά γύριζε στο σπίτι της με το νερό, έλεγε

«Χρόνια Πολλά» στους δικούς της και ράντιζε με αυτό τις τέσσερις γωνίες του σπιτιού, για καλή τύχη.

Οι Μπότηδες

Με το σήμα της πρώτης Ανάστασης (12μ.μ.), οι κάτοικοι της Κέρκυρας πετούν τεράστια κανάτια γεμάτα νερό (τους μπότηδες) από τα μπαλκόνια τους.

Πιστεύουν πως ξορκίζουν το κακό με τα κανάτια τους, σημαίνοντας τη λήξη του χειμερινού λήθαργου και την αναγέννηση της Φύσης.

Κλήδονας

Σύμφωνα με το έθιμο, την παραμονή του Αϊ-Γιαννιού (23 Ιουνίου), οι ανύπαντρες κοπέλες μαζεύονται σε ένα από τα σπίτια του χωριού και μία από αυτές πηγαίνει στο πηγάδι να φέρει νερό.

Στο σπίτι το νερό μπαίνει σε πήλινο δοχείο, στο οποίο η κάθε κοπέλα ρίχνει ένα προσωπικό της αντικείμενο. Στη συνέχεια σκεπάζουν το δοχείο με κόκκινο ύφασμα και το δένουν ενώ παράλληλα προσεύχονται στον Αϊ Γιάννη τοποθετώντας το δοχείο σε ανοιχτό χώρο, όπου μένει όλη νύχτα.

Την ίδια εκείνη νύχτα λέγεται ότι τα κορίτσια θα δουν στα όνειρά τους το μελλοντικό τους σύζυγο.

Ο Χορός της βροχής

Ο Χορός της Βροχής ήταν μια καθιερωμένη ιεροτελεστία για τις Ινδιάνικες Φυλές της Αμερικής. Γινόταν τον μήνα με τη μεγαλύτερη ξηρασία και στην τελετή έπαιρναν μέρος και άντρες και γυναίκες.

Η φυλή Τσέροκι εκτελούσαν τον Χορό της Βροχής, τόσο για να προκαλέσουν βροχόπτωση και να έχουν πλούσια συγκομιδή όσο και για να εξαγνίσουν τη γη.